Metropolitan opera - Een tragisch liefdesverhaal

De opera Aida van Giuseppe Verdi uit 1871, ik denk dat iedereen er weleens van heeft gehoord. Een klassieker als dit, daar zijn we nog nooit geweest, dus dat wilden we weleens zien en dan ook nog in het beroemde: MET (Metropolitan Opera). Het gebouw op zich is al heel bijzonder met zijn (vind ik) prachtige kroonluchters in drie verschillende maten en het rode fluweel overal. Je verwacht eigenlijk dat het publiek helemaal "op chic" is, maar we wisten al van het filharmonisch orkest (wat in het gebouw ernaast zit), dat dit niet het geval is. Wel jammer eigenlijk want zoiets vraagt toch wat bijzonders, net zoals vroeger toen de dames in het lang en de heren in een mooi pak naar de opera gingen, maar de tijden zijn veranderd, nu is het casual. Ook goed, alhoewel de grijze "pyjamabroek"  van een Aziatisch vrouwtje wat achter ons zat, nou weer net te casual was voor een avond als deze. Afijn, we kregen het programma boekje en daar zag ik, tot mijn toch wel grote schrik, dat deze opera drie uur en veertig minuten zou duren (!). Ik moest toch even slikken want zoals jullie weten ben ik niet zo'n hele grote fan van tenoren en sopranen. Er zaten wel twee pauzes tussen, die waren meegerekend in de tijd. De opera zelf bestaat uit vier akten en na de eerste akte was het zo'n half uur pauze.( De reden waarom de pauze een half uur in beslag neemt is de verandering van het podium.) Tijd voor ons om even  het verhaal na te lezen op internet, en wat bleek, dat maakt toch een verschil want we kenden het  verhaal niet (ja, schande!)  en we verstaan geen Italiaans. De tweede akte was een stuk duidelijker nu het verhaal ons bekend was en ik mag wel zeggen dat er zich een waar spektakel voor onze ogen voltrok met misschien wel 100 mensen op het podium en zelfs vier echte paarden! Het decor en de kostuums, fantastisch!  Dit alles speelt zich af in het oude Egypte. Als er dan ook nog eens gezongen wordt door een groot gedeelte van de mensen op het podium, dan mag dit gerust een spektakel genoemd worden. Ik ging het steeds mooier vinden. De derde en vierde akte waren helaas niet zo groots als de tweede maar nu het verhaal ons bekend was, begrepen we het wel veel beter. Zo voelde de meer dan drie en een half uur niet zo lang. Ik moet zeggen: Ja, het was een mooie opera, met bekende personen vanuit de opera wereld (jammer dat Placido Domingo de dirigent niet was, die komt in februari en mei). Helaas mochten er geen foto en filmopnamen gemaakt worden. Ken je het verhaal ook niet en ben je nieuwsgierig naar deze tragische liefde? Ik zal het jullie besparen, dus ga even het internet op als je het wilt weten. 

(Foto's van de entree en zaal zijn toegevoegd)