Spannende film

Zondag middag besluiten we om naar de bioskoop te gaan.(Solo, a Star Wars Story voor degenen die dit willen weten) We kiezen een bioskoop uit met wat meer beenruimte dan de vorige waar we naartoe zijn geweest. Wij zijn in Nederland de grote bioskopen gewend in Antwerpen en Breda waar je lekker comfortabel kan zitten maar hier is dat toch even anders. Ook de zalen zijn hier een stuk kleiner maar dat is ook wat gezelliger vindt ik. Afijn, wij naar de bioskoop op Broadway. Het interieur doet een beetje denken aan een Broadway show uit de jaren 40. Donkerrode stoelen met houten armleuningen van donker hout, de bekleding van leer en hier en daar vervangen door rood fluweel, of andersom. Lang niks aan gedaan maar dat komt de sfeer ten goede. Gelukkig ruikt het niet muf. Druk is het niet, misschien zo'n 15 mensen?  Als de film zo'n 5 minuten bezig is, klinkt er een harde, scherpe knal rechts van ons. Ik kijk naar Will en vraag: Wat was dat dan? Ik weet het niet zegt hij, zit in de film volgens mij. Ik geloof er niks van maar draai mijn gezicht weer naar het scherm. Een seconde later zie ik links van mij mensen de trap aflopen en de zaal verlaten. Ik pak mijn tas die op de stoel naast me staat en loop erachteraan ondertussen even omkijkend of Will mij volgt. Dat doet hij. Voor mij loopt een man met zijn zoontje, zij lopen gebukt achter het schot wat de zaal scheid van de uitgang, ik buk ook en dan wordt bevestigd waar ik al bang voor was, iemand kan weleens een schot gelost hebben. Op datzelfde moment realiseer ik me echter ook dat ik geen lichtflits heb gezien en geen kruit heb geroken in de zaal. Ik hoor Will achter me zeggen, rustig Ingrid, blijf hier wachten en hij loopt me voorbij. Blijf hier maar zegt hij nogmaals voordat ik de zaal uitloop maar hij gaat zelf wel de zaal uit (op onderzoek neem ik aan, de militair in hem neemt het gelijk over). Hier blijven denk ik? No way, ik wil weg en loop toch de zaal uit. Will komt terug en zegt me op de gang te wachten. Ik zeg nog: Blijf bij me maar hij is alweer weg. Ik denk shit, dadelijk wordt hij neergeschoten. Mensen van security zijn ondertussen snel gearriveerd en gaan de zaal in. Buiten staan een aantal andere bezoekers en ik hoor een aantal zeggen: It sounds like a gunshot. Ik denk: Shit, hoe weten jullie dat (ik heb die alleen in films gehoord) maar denk tegelijkertijd: Dit is Amerika, natuurlijk weten ze dat. Mijn benen trillen nu toch wel en even denk ik dat ik droom maar realiseer me al snel dat dit niet het geval is. Ga ik dit echt meemaken?  Ik ga bij drie mensen staan die naast ons zaten, de vrouw zegt weg te willen, 1 van de mannen denkt dat het allemaal niks is en wilt terug de zaal in. Na een tijdje komt iemand van security zeggen dat er niks is gevonden en dat zij ook niks ruiken dus het is in ieder geval geen pistoolschot geweest. Wat dan wel, dat weten ze niet. Will is ondertussen weer terug bij mij gelukkig. We besluiten de zaal weer terug in te gaan,(mijn benen zijn ondertussen weer wat bedaard) er zijn nog mensen van security aanwezig en Will zegt dat het misschien kan zijn dat een lamp aan de wand kapot is gesprongen (of die al kapot was toen we arriveerden? Wie let daar nou op?), aan weerskanten zijn namelijk 3 lampen die gedempt branden tijdens de film. Iemand van security bevestigd dat dit het misschien zou kunnen zijn. Ik ben wel wat gerustgesteld en vraag Will waarom hij mij liet wachten toen hij "op onderzoek" uit ging .Hij zegt: Als er echt geschoten was in de zaal, en iedereen loopt weg, dan kan de schutter ook de gang op gelopen zijn en zodra de mensen de zaal uitkomen kan hij ze neerschieten. wacht altijd tot mensen voor je de zaal uit zijn en als je niks hoort, ga dan de gang pas op. En ik, ik luister weer eens niet (heb ik vaker last van) want ik wilde alleen maar weg uit die zaal en weg uit de bioskoop. Geen moment heeft Will gedacht dat er echt geschoten werd zegt hij later, als dat wel zo was en iemand wilde kwaad, dan waren er meer schoten gelost. Daar zat wat in natuurlijk. Al snel was (zo goed als) iedereen de zaal weer ingekomen en hebben we de film afgekeken. Iedere keer als ik iets zag bewegen in mijn ooghoeken was ik alert. Maar er is niks meer gebeurt. Nadat de film af was gelopen, en we de zaal verlieten kreeg iedereen vrijkaartjes. Dat is wel netjes natuurlijk. Heeft het mij bang gemaakt? Nee, niet echt, alhoewel ik op het moment zelf flink geschrokken ben, weet ik ook dat New York 1 van de veiligste steden van de USA is (dat is weleens anders geweest) en dat al 27 jaar op rij de misdaadcijfers dalen. (Wat natuurlijk niet wegneemt dat er altijd wat kan gebeuren, maar dat kan in NL ook). Ik twijfelde of ik het verhaal op mijn blog moest zetten, ik heb besloten dit wel te doen omdat ik graag over de dingen wil schrijven die ik meemaak. Of ze nu leuk zijn of niet. Ik hoop niet dat ik mensen ongerust heb gemaakt met dit verhaal, ik ben het ook niet geworden. En hee, zo'n verhaal doet het toch altijd goed op feestjes???