Aantal feitjes 2

* De New Yorkse man loopt, als hij zijn nette pak aanheeft, in een te korte pantalon. Er onder zie je sobere, sombere, vrolijke of fel gekleurde met print versierde sokken, al dan niet passend bij  de pantalon. De broek lengte varieert van net iets te kort, tot enkelhoogte. Ik vind het geen gezicht. Als dan ook de schoenen eronder niet gepoetst zijn... NOT DONE. Maar hee, misschien is het mode hier. 

* De medebewoners van ons appartementencomplex zijn zeer gevarieerd. Nu is dat natuurlijk overal zo, anders zou de wereld maar saai zijn. Maar, in een appartementencomplex waar je met 'n allen in woont, verwacht je toch op z'n minst dat iemand je groet als hij de lift instapt waar jezelf al in staat. Voorbeeld: We staan in de lift en op een andere verdieping stapt een medebewoner in, hij/zij stapt in en zegt absoluut niks. Of: We staan in de lift, iemand anders stapt in op een andere verdieping en groet vriendelijk, wij groeten terug. Maar de meest onbeleefde zijn de mensen waarbij je zelf in de lift stapt terwijl er iemand anders al in staat, jij zegt goedemorgen/middag/avond en hij/zij zegt niks terug. Dat vind ik echt vreselijk onbeleefd. En echt, dit zijn geen uitzonderingen, het gebeurt best vaak. We blijven echter stug iedereen groeten wanneer we instappen, dat is toch het minste wat je kan doen?

* Bloemen zijn hier echt vreselijk duur. Ik had van thuis nog wel een bloemenvaas laten verschepen want een bloemetje brengt toch wat vrolijkheid in huis. (Ik heb ze in Nederland ook niet altijd staan hoor, ik vind het altijd zo zonde als ik een hele week moet werken, dan is er niemand die van die bloemen geniet). Voor een bosje rozen van 5 stuks betaal je minimaal 20 dollar. Ik zag bij een bloemist zo'n enkele hortensia staan, bij ons betaal je daar maximaal 15 euro voor (Ik heb ze meestal gratis, want ze groeien in de tuin) en dan heb je er toch wel 1 die aan de maat is. Hier betaal je 45 dollar(!) minimaal. Nou vraag ik je. Ik ga toch maar eens een nachtje op pad om aan de overkant wat hortensia's te klauwen die daar geplant zijn. Ik ga echter eerst even uitzoeken hoe hoog te boete is als je wordt gesnapt. Want als die hoger is dan 45 dollar, dan koop ik er eentje bij de bloemist.

* Afgelopen zaterdag zijn we nog even een drankje gaan drinken in Bryant Park. Daar ontmoetten we Chris, die een praatje met ons maakte. Chris is een man van 62 die werkt als: "Doctor of Oriental Medicine an a Licensed Acupuncturist who Integrates Chines and Western Herbal Homeopathy In a Clinical Practice since 1979". Dat staat op zijn visitekaartje. Chris is een aardige vent, die leuk kan vertellen maar weigert een drankje van ons, waarom is niet geheel duidelijk. Hij wilde later wel een drankje aan ons geven maar wij gingen toen weg. Feit is wel dat Will voor een biertje 12 dollar moest betalen en Chris maar 2 dollar voor die van hem. Hoezo oplichterij?

* De New Yorker is oppervlakkig maar beleefd. Als ze je willen passeren is het altijd: Excuse me. Als ze je hierbij (al dan niet per ongeluk) aanraken bieden ze altijd hun excuses aan. Ze zijn altijd bereid om hulp te bieden als je het vraagt. Maar o wee als ze met elkaar een argument hebben of ruzie maken. We zijn er een paar keer getuige van geweest op straat, soms was dit "face to face", een andere keer per telefoon. Ze gaan dan tekeer zoals je in een actiefilm ziet. 

De reclame voor medicijnen is hier in Amerika, in mijn Nederlandse optiek, apart te noemen. Een reclame op tv: Eerst wordt er gevraagd door een voice over of je bepaalde symptomen hebt. Als dat zo is, dan zegt men dat je daar een bepaald medicijn voor kunt nemen. Het merk wordt genoemd. Dan moet je naar je dokter gaan, zegt de voice over, zeggen dat je aan deze symptomen lijd en voorstellen welk medicijn je wilt. Je moet dan aangeven welke andere medicijnen je gebruikt en of je aan andere ziekten lijd. Vervolgens worden er wel 25 bijwerkingen genoemd in de reclame. Dit zijn geen medicijnen zoals je in Nederland ook wel op de reclame ziet, zoals paracetamol of een ontstekingsremmer die je bij de apotheek kan kopen, nee... het gaat hier over insuline, medicatie voor je hart of voor een bipolaire stoornis. Ik zit er iedere keer weer met veel verbazing en opgetrokken wenkbrauwen naar te kijken. Maar in Amerika zijn ze nu eenmaal dol op medicijnen. 

* In Amerika, uitgezonderd Nevada, mag je niet op straat met een fles of glas alcohol in het openbaar lopen. Bij terrassen in New York staan bordjes waarop aan staat gegeven dat je na dit bordje geen alcohol mee mag nemen. In hetzelfde Bryant Park waar we met Chris hebben staan praten, is iedere vrijdagavond salsa les. Zit je met je Mojito op een terrasje, wordt de Lambada ingezet, wil je meedoen, mag je je drankje niet meenemen. Maar opstaan van je tafeltje of de bar betekend ook: Weg plaats. En buiten dat... het is ook een dubbele standaard, gezien het alcoholisme hier een ontzettend groot probleem is.....

* Evenals het gebruik van marihuana, hier wilt men, volgens het journaal, minder streng op gaan controleren (bijna niet te handhaven blijkbaar, je ruikt het ook regelmatig op straat) en het is door de FDA goedgekeurd voor medicinale doeleinden. (De Food and Drug Administration, afgekort FDA, is het agentschap van de federale overheid van de Verenigde Staten, dat de kwaliteit van het voedsel en de medicijnen in brede zin controleert. Het controleert ook de behandeling van bloed, medische producten en cosmetica. De FDA zorgt ervoor dat de regels in de Public Health Service Act worden nageleefd.) 

* Officieel zijn Will en ik het erover eens na drie concerten: Radio City Music Hall is het meest gezellig om een concert bij te wonen. Het is in de stijl van een theater en is veel intiemer omdat het kleiner is. We zijn er naar een concert geweest van Peter Frampton en The Steve Miller Band en dat is daar zeker voor herhaling vatbaar. En 10 minuten lopen van ons vandaan...

En last but not least voor nu: Ook "wij" hebben hier een hittegolf. Met a.s zondag de warmste dag 40,5 graden. Jullie begrijpen wel hoe dat aan voelt in deze Betonnen Jungle. Alle alarmbellen op het weerbericht worden dan ook uit de kast gehaald en er worden zogeheten "Cool centers" geopend waar mensen die in de ongelukkige omstandigheden zitten geen verkoeling thuis te kunnen zoeken, naartoe kunnen gaan. Deze zijn geopend in tehuizen voor ouderen en openbare gelegenheden zoals een bibliotheek. Iedereen wordt geadviseerd op tv veel water te drinken, luchtige kleding te dragen, 's morgens vroeg buiten te sporten of je hond uit te laten. En dan verkoeling te gaan zoeken aan het water (strand of zwembad). Wat kan.... want het strand is niet ver weg..