De poezen

In Nederland hebben we ontzettend lieve buren die altijd voor onze poezen willen zorgen als we met vakantie gaan. Dat vindt ik een zeer geruststellende gedachte want ik weet dat er goed voor gezorgd wordt. Nu ben ik een vreselijke muts als het om onze poezen gaat. Ik heb me twee en een halve maand schuldig gevoeld over het feit dat ik ze gedwongen 15 uur in een reis bench heb moeten laten zitten (Ik vind het meer een kooi en, in tegenstelling tot vele andere dierenbezitters, ben ik tegen het opsluiten van dieren in een bench. Ik vind het een rare gewoonte, met je kinderen doe je dat ook niet,  maar dat is mijn persoonlijke mening. ), maar ik begrijp ook wel dat je de diertjes niet los in een vliegtuig kan laten lopen en dat je ze dus moet vervoeren in iets. Afijn, nu vertrekken we morgen naar de Dominicaanse Republiek voor een week en helaas hebben we onze buurtjes niet mee kunnen nemen naar New York, dus moesten we op zoek naar een alternatief. Nu is dat hier niet zo moeilijk hoor, want tegen betaling kan je iemand inhuren die voor je kattenkinderen zorgt. Maar die ken je niet... We hadden van de concierge hier drie telefoonnummers gekregen van dames die de poezen zouden kunnen verzorgen. De eerste die we opbelden was 100 dollar per dag (!!) zei ze. Dat vonden we toch wel erg veel en hebben gezegd dat we dat toch wel erg veel vonden. Na 2 minuten belt ze ons terug dat ze het ook wel voor 50 dollar per dag wilde doen. We hebben gezegd dat we erover nadenken. Maar omdat ze toch wel heel snel van gedachten was veranderd, krijg je toch het gevoel dat je belazert wordt. Will bracht dit ter sprake op zijn werk (ja er moet ook nog door iemand gewerkt worden tussendoor) en een lieve collega zei dat hij het ook wel wilt doen. Dat vonden we toch een beter idee, niet omdat het gratis is maar omdat je die ook kent. Helaas is hij nu op vakantie en kan hij pas vanaf maandag dus moesten we uit de andere twee telefoonnummers die we hadden gekregen toch iemand benaderen om vier dagen de katten eten te geven. Ze is hier geweest om kennis te maken, en de eerste indruk was zeer positief. Ze is iedere dag hier in het gebouw, ze komt samen met haar moeder hier en verzorgt ook nog andere dieren. Ze wist precies waar ze het over had. Toen we haar vertelden dat ze de poezen waarschijnlijk niet veel zouden zien omdat ze tijd nodig hebben om te wennen aan vreemde mensen, zei ze: Maar hoe moet dat dan? Ik wil wel weten hoe het met ze is zodat ik dat ook weer aan jullie kan laten weten. Hoe lief is dat? We hebben haar verteld dat ze onder het bed mag kijken omdat ze zich daar waarschijnlijk schuil houden als ze binnenkomt. Was dat eindelijk allemaal geregeld, maak ik me weer zorgen wat er met de poezen gebeurt als er iets met ons zou gebeuren. Want ook nu geld weer: Geen buurtjes om ze te adopteren (alhoewel ik niet zeker weet of onze buurman in Nederland dit zou willen, maar onze buurvrouw zeker wel!). Ik heb het maar uit mijn hoofd proberen te zetten, want je om iets druk maken wat waarschijnlijk niet gebeurt kost teveel negatieve energie. Maar o, als ik aan de terugreis denk naar Nederland volgend jaar april, dan komt het schuldgevoel weer naar boven, want het hele circus begint dan weer van voor af aan....